Beetje laat
Door: annavonturen
30 Mei 2011 | Zuid-Afrika, Port Alfred
Inmiddels is het een tijd geleden dat ik iets heb verteld.
Mensen worden ongeduldig:P
Na mijn laatste update had ik een relaxed weekje.
We zijn uiteindelijk niet naar addo's gegaan, omdat het dan heel druk werd.
In plaats daarvan zijn we richting plettenberg gereden en hebben we halverwege Duon van het paragliden gebeld. Helaas was het niet mogelijk die dag te paragliden, dus hebben we snel gekeken of er iets te doen viel in Jeffreysbay. Ze waren allemaal bang om te bungeejumpen en dat was wel het plan als paragliden niet doorging.
Maar er was niets in Jeffreysbay dus ging ik heel opgewekt met bange reisgenoten naar de bloukrans (ik weet nu eindelijk hoe je het schrijft).
We waren er iets voor 2'en. Maar er stond een hele grote groep te wachten dus wouden we iets later om 3 uur springen. De vrouwen die ons hielpen zeiden dat het een goede beslissing was, want de groep die klaar stond om te vertrekken waren indiers en die waren nogal luidruchtig. En dat waren ze zeker, toen wij om 3 uur die kant op gingen stonden ze er nog, maar het was wel super gezellig met goede dance-muziek.
De weg erheen was ook heel mooi, we liepen over een brug van grof gaas, dus je kon er doorheen kijken naar onderen. De rivier was wel heel zwart.
Het springen zelf was geweldig. Er werden allemaal foto's gemaakt terwijl je klaar wet gemaakt (harnas had je al aan, nu kwam er gewicht aan je voeten en allemaal haakjes voor het touw).
Ik was hier heel zenuwachtig. Ik wou alles zien en meemaken. Toen ik mocht staan wou ik meteen naar de rand lopen, maar dat mocht niet. Er zijn twee touwen waar je doorheen moet. Toen ik wel doormocht lopen en door het eerste touw heen was werd ik weer tegen gehouden! Hierdoor raakte ik al mijn spanning kwijt, ik stond leuk te dansen er werden even foto's gemaakt en toen hoorde ik ze zeggen: 'Ready? 5, 4, 3'.
Het eerst wat ik me daarna herinner is dat ik halverwege naar beneden was en plots dacht: 'hey.... ik vlieg? Ik vlieg!!!'
Echt super gaaf! Alleen krijg je hoofdpijn van al dat op de kop hangen.
Dus daar hang je dan, zwaait wat heen en weer wachtent op de man die je naar boven takelt. Ik begon me net te vervelen toen ik plotseling werd aangeraakt. Ik schrok me dood! En schreeuwde: 'Oh mijn god!'. En die man vond het hilarisch, wat betekende dat 'oh mijn god?'.
Onderweg heel veel gepraat (dat doen ze overal) om je af te leiden. Boven met een knal rode kop nog even een foto gemaakt. En daarna even de rush door beleven. We gingen al snel naar het cafe wat drinken, de foto's en video bestellen en op weg naar onze hostel in Plettenbergbay.
Daar weer gegeten in Mosambique, hier hebben we eerder gegeten tijdens de 10-dagen reis.
De volgende dag weer paragliden gebeld, maar het kon niet. In de winter is het weer heel wisselvallig en het lukte gewoon niet.
Dus gingen we richting addo om een reptielen centrum te bezoeken. En de reis was weer een groot avontuur. We konden het niet vinden, dus vroegen bij addo de weg. En daarna aan een persoon aan de weg. Hij zei dat we links en dan nog een keer links door een bocht moesten. Maar hij bedoelde dat het daar al in de bocht was, dat hadden wij niet door, want het bord was niet leesbaar. Dus zijn we een hele modderweg uitgereden om uiteindelijk weer terug te moeten, de hele auto smerig!
Reptielen centrum was heel mooi, we moesten wel lang wachten. Maar uiteindelijk waren er al klasgenoten bezig met de rondleiding. Dus mochten we met hun verder mee. Hier hebben we een leguaan vast gehouden, een uil op onze arm gehad en slangen overal gehad!
Heel leuk. Daarna doorgereden naar Port Elizabet, om weer uit eten te gaan. Deze keer naar een sjiek bufet restaurant. Ik weet het, hoe kan een all-you-can-eat restaurant sjiek zijn, maar dat was hij gewoon. Op een gegeven moment was er wel ruzie uitgebroken, maar daardoor kregen we wel gratis drankjes :)
De volgende dag, maandag, zijn we naar het apartheidsmuseum gegaan. En weer was de weg erheen een groter avontuur dan het museum zelf. Het museum staat namelijk in het midden van de township. En daar zijn geen duidelijke wegaanduidingen of duidelijke wegen. We hebben zeker 4 rondjes gereden, met veel staren, toen we de weg hebben gevraagt en uiteindelijk gevonden. Het museum zag eruit als een fabriek, maar hoe kun je zo'n groot nieuw en modern gebouw nu 4 keer over het hoofd zien! Dat weten we nog steeds niet.
Het museum was niet heel intressant. Veel was gesloten, maar er waren een stel jongeren aan het oefenen voor een optreden. Ze waren aan het dansen en xylofoon aan het spelen. Dit was heel mooi, zo mooi dat ik en ursula er van moesten huilen.
Het museum bood niet veel wat wij nog niet wisten en verder was het veel feitelijke informatie over mensen in plaats van persoonlijke verhalen.
Naast het museum stond een art-galary. Die was wel heel mooi, die foto's lieten echt het leven in die tijd zien voor de zwarten. (sorry voor het woord, maar zo werden ze ook genoemd, nog steeds)
Daarna waren we van plan te winkelen, maar omdat de auto raar deed gingen we maar even naar een pompstation om de auto na te laten kijken. En daarna zijn we naar een carwash gegaan om de auto schoon te laten maken.
Toen was er niet veel tijd over om te winkelen. Hoewel we dat wel gedaan hebben.
Maar het was niet zo intressant.
De rest van de week ging zijn gangetje.
We hebben geen tolk gezien en we hadden de hele week een vervangster, de lerares was zien, maar het waren goede dagen. We hebben gekleid en gekleurd met de kinderen en zelf echt les gegeven.
Vrijdag was ik alleen naar de creche, de anderen hadden zich verslapen. Dit was spannend, maar uiteindelijk super leuk. Heb veel met de kinderen kunnen doen. Wat nog wel eng was is dat mijn telefoon het niet meer deed en ik werd te laat opgehaald. Maar gelukkig was daar Welmoed met een bus vol kinderen. Ze gingen naar de community center voor computerles. Het waren er nogal veel dus Welmoed vroeg of ik wou helpen. Dit was echt super leuk om te doen, maar na 1 uur was ik het zat. Je bent echt heel veel geduld nodig en ik was bang dat ik heel erg betweterig over kwam. Ik was bang dat ik het niet goed aan hun overbracht als ze een foutje maakten of dat ze iets op een andere manier moesten doen. Wat wel opviel is dat ze het meeste moeite hebben met de muis. Opdrachten via Ctrl onthielden ze sneller en makkelijker dan klikken met rechts of muis vasthouden en slepen. Shift inhouden was ook heel moeilijk ;P
Daarna begon het volgende weekend al, die ik in het volgende verslag deze avond ga beschrijven.
liefs anna
Mensen worden ongeduldig:P
Na mijn laatste update had ik een relaxed weekje.
We zijn uiteindelijk niet naar addo's gegaan, omdat het dan heel druk werd.
In plaats daarvan zijn we richting plettenberg gereden en hebben we halverwege Duon van het paragliden gebeld. Helaas was het niet mogelijk die dag te paragliden, dus hebben we snel gekeken of er iets te doen viel in Jeffreysbay. Ze waren allemaal bang om te bungeejumpen en dat was wel het plan als paragliden niet doorging.
Maar er was niets in Jeffreysbay dus ging ik heel opgewekt met bange reisgenoten naar de bloukrans (ik weet nu eindelijk hoe je het schrijft).
We waren er iets voor 2'en. Maar er stond een hele grote groep te wachten dus wouden we iets later om 3 uur springen. De vrouwen die ons hielpen zeiden dat het een goede beslissing was, want de groep die klaar stond om te vertrekken waren indiers en die waren nogal luidruchtig. En dat waren ze zeker, toen wij om 3 uur die kant op gingen stonden ze er nog, maar het was wel super gezellig met goede dance-muziek.
De weg erheen was ook heel mooi, we liepen over een brug van grof gaas, dus je kon er doorheen kijken naar onderen. De rivier was wel heel zwart.
Het springen zelf was geweldig. Er werden allemaal foto's gemaakt terwijl je klaar wet gemaakt (harnas had je al aan, nu kwam er gewicht aan je voeten en allemaal haakjes voor het touw).
Ik was hier heel zenuwachtig. Ik wou alles zien en meemaken. Toen ik mocht staan wou ik meteen naar de rand lopen, maar dat mocht niet. Er zijn twee touwen waar je doorheen moet. Toen ik wel doormocht lopen en door het eerste touw heen was werd ik weer tegen gehouden! Hierdoor raakte ik al mijn spanning kwijt, ik stond leuk te dansen er werden even foto's gemaakt en toen hoorde ik ze zeggen: 'Ready? 5, 4, 3'.
Het eerst wat ik me daarna herinner is dat ik halverwege naar beneden was en plots dacht: 'hey.... ik vlieg? Ik vlieg!!!'
Echt super gaaf! Alleen krijg je hoofdpijn van al dat op de kop hangen.
Dus daar hang je dan, zwaait wat heen en weer wachtent op de man die je naar boven takelt. Ik begon me net te vervelen toen ik plotseling werd aangeraakt. Ik schrok me dood! En schreeuwde: 'Oh mijn god!'. En die man vond het hilarisch, wat betekende dat 'oh mijn god?'.
Onderweg heel veel gepraat (dat doen ze overal) om je af te leiden. Boven met een knal rode kop nog even een foto gemaakt. En daarna even de rush door beleven. We gingen al snel naar het cafe wat drinken, de foto's en video bestellen en op weg naar onze hostel in Plettenbergbay.
Daar weer gegeten in Mosambique, hier hebben we eerder gegeten tijdens de 10-dagen reis.
De volgende dag weer paragliden gebeld, maar het kon niet. In de winter is het weer heel wisselvallig en het lukte gewoon niet.
Dus gingen we richting addo om een reptielen centrum te bezoeken. En de reis was weer een groot avontuur. We konden het niet vinden, dus vroegen bij addo de weg. En daarna aan een persoon aan de weg. Hij zei dat we links en dan nog een keer links door een bocht moesten. Maar hij bedoelde dat het daar al in de bocht was, dat hadden wij niet door, want het bord was niet leesbaar. Dus zijn we een hele modderweg uitgereden om uiteindelijk weer terug te moeten, de hele auto smerig!
Reptielen centrum was heel mooi, we moesten wel lang wachten. Maar uiteindelijk waren er al klasgenoten bezig met de rondleiding. Dus mochten we met hun verder mee. Hier hebben we een leguaan vast gehouden, een uil op onze arm gehad en slangen overal gehad!
Heel leuk. Daarna doorgereden naar Port Elizabet, om weer uit eten te gaan. Deze keer naar een sjiek bufet restaurant. Ik weet het, hoe kan een all-you-can-eat restaurant sjiek zijn, maar dat was hij gewoon. Op een gegeven moment was er wel ruzie uitgebroken, maar daardoor kregen we wel gratis drankjes :)
De volgende dag, maandag, zijn we naar het apartheidsmuseum gegaan. En weer was de weg erheen een groter avontuur dan het museum zelf. Het museum staat namelijk in het midden van de township. En daar zijn geen duidelijke wegaanduidingen of duidelijke wegen. We hebben zeker 4 rondjes gereden, met veel staren, toen we de weg hebben gevraagt en uiteindelijk gevonden. Het museum zag eruit als een fabriek, maar hoe kun je zo'n groot nieuw en modern gebouw nu 4 keer over het hoofd zien! Dat weten we nog steeds niet.
Het museum was niet heel intressant. Veel was gesloten, maar er waren een stel jongeren aan het oefenen voor een optreden. Ze waren aan het dansen en xylofoon aan het spelen. Dit was heel mooi, zo mooi dat ik en ursula er van moesten huilen.
Het museum bood niet veel wat wij nog niet wisten en verder was het veel feitelijke informatie over mensen in plaats van persoonlijke verhalen.
Naast het museum stond een art-galary. Die was wel heel mooi, die foto's lieten echt het leven in die tijd zien voor de zwarten. (sorry voor het woord, maar zo werden ze ook genoemd, nog steeds)
Daarna waren we van plan te winkelen, maar omdat de auto raar deed gingen we maar even naar een pompstation om de auto na te laten kijken. En daarna zijn we naar een carwash gegaan om de auto schoon te laten maken.
Toen was er niet veel tijd over om te winkelen. Hoewel we dat wel gedaan hebben.
Maar het was niet zo intressant.
De rest van de week ging zijn gangetje.
We hebben geen tolk gezien en we hadden de hele week een vervangster, de lerares was zien, maar het waren goede dagen. We hebben gekleid en gekleurd met de kinderen en zelf echt les gegeven.
Vrijdag was ik alleen naar de creche, de anderen hadden zich verslapen. Dit was spannend, maar uiteindelijk super leuk. Heb veel met de kinderen kunnen doen. Wat nog wel eng was is dat mijn telefoon het niet meer deed en ik werd te laat opgehaald. Maar gelukkig was daar Welmoed met een bus vol kinderen. Ze gingen naar de community center voor computerles. Het waren er nogal veel dus Welmoed vroeg of ik wou helpen. Dit was echt super leuk om te doen, maar na 1 uur was ik het zat. Je bent echt heel veel geduld nodig en ik was bang dat ik heel erg betweterig over kwam. Ik was bang dat ik het niet goed aan hun overbracht als ze een foutje maakten of dat ze iets op een andere manier moesten doen. Wat wel opviel is dat ze het meeste moeite hebben met de muis. Opdrachten via Ctrl onthielden ze sneller en makkelijker dan klikken met rechts of muis vasthouden en slepen. Shift inhouden was ook heel moeilijk ;P
Daarna begon het volgende weekend al, die ik in het volgende verslag deze avond ga beschrijven.
liefs anna
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
